2013 senesi, benim için hayatımın en sancılı dönemlerinden birisiydi. Şehir dışında lise okuma hayaliye Ankara'ya taşınarak sosyal bilimler lisesinde başlayan maceram, 6 ay sonra burada kendime hiçbir şey bulamayacağımı karar vermemle birlikte sona erdi.  Aynı zamanda, bu 6 ay Tübitak Araştırma Projeleri Yarışması ile tanışarak ilk projemi sosyoloji alanında gönderdiğim, fakat ilk aşamada elendiğim yıldı. TÜBİTAK'ta ilk başarısızlığım olsa da lise yıllarımın tamamını birlikte geçireceğim araştırma projeleri yarışmaları ile tanışmamın ve sosyal bilimlerin bana uygun olmadığını anlamamın sebebi olduğu için benim için oldukça önemli bir başarısızlıktı. Ankara'dan Tokat'taki en iyi okul olan Tokat Fen Lisesi'ne girme hayali ile döndüğümde, puanım yetmesine rağmen kontenjan olmadığı için okula alınmadım. Bu sebeple dönemin sonuna kadar Tokat Anadolu Öğretmen Lisesi'nde devam etmek ve Fen Lisesine geçeceğim günü beklemek zorunda kaldım.

 

Tokat'a döndüğümde dedem ile bir iddaaya girdik. Bu iddaa 1000₺'ye çalışan ve hareket eden bir araç yapmak üzerineydi. Sketch-Up programı ile 3D çizim öğrenerek bir go-kart aracının 3D modelini çizdim.  3 hafta boyunca sanayide çalışarak bir go-kart aracı yapmak için gereken her şeyi tamamladım ve 1 ayın sonunda 70 km/h hız yapabilen bir araba üretebilmiştim. Bu aracın resmini buraya tıklayarak görebilirsiniz.

​

​

Tokat Fen Lisesi'ne geçtiğim 2014 senesi,  hayallerime giden yolda çalışmaya başladığım ilk seneydi.  Kendimi elektronik ve yazılımda geliştirmeye başlayarak Arduino ile birçok proje yaptım. Projelerim arasından "Infrared Check-Power System" i seçerek TÜBİTAK Araştırma Projeleri Yarışmasına bu sefer fizik alanında katılarak Karadeniz bölge birinciliği elde ettim.  Ankara'da gerçekleşen ulusal şampiyonalarda 120 proje arasından 4. olarak  Tokat'a geri döndüm.  Tokat'a döndükten sonra önümdeki sene çok daha fazla yarışmaya katılabileceğimi ve daha fazla derece elde edebileceğimi düşündüm. Bu senenin geri kalanında o zamanlar "buluş" olarak nitelendirdiğim 51 farklı proje hazırlayarak dosyaladım. Bu projelere buraya tıklayarak ulaşabilirsiniz.

​

Bunun yanında 2014 senesinde asal sayıları bulmak için en verimli bilgisayar kodunu arayan bir yarışma için yeni bir formül üreterek yarışmaya katıldım. Ürettiğim formülü yazmak için C programlama dilini öğrenerek bir bilgisayar programı yazdım. Bu program ile yarışmalarda dereceler elde ettim. Asal sayıları bulmak  için tasarladığım formülün "C" programlama dilindeki kodlarına buradan, bir sayının asal olup olmadığını anlamak için tasarladığım formülün "C" programlama dilindeki kodlarına buradan ulaşabilirsiniz.

2015 senesi, lise hayatımın en dolu ve yoğun yılıydı.  Araştırma projeleri yarışmalarının mantığını öğrendiğim için 2014 senesinden beri bu sene olacak yarışmalara hazırlanıyordum. Butün yarışmaların listesini çıkartmıştım. Bu yarışmalara tek başıma hazırlanmak yerine bir ekip kurup başka kişilere de  bu işi öğretebileceğime inandım. 10 seviyeden oluşan bir Ar-Ge Birimi kurduk. okuldaki 9,10 ve 11. sınıflardan toplamda 130 kişiyi mülakata alarak bu seviyelere yerleştirdik. Okulda kullanılmayan eşyaların atıldığı deponun anahtarını alarak bu depoyu düzenleyerek Ar-Ge ofisine çevirdik. Her ekip haftada bir kere toplanıyor ve yeni projeler geliştiriyor, DOASEF, TÜBİTAK, INSPO gibi yarışmalara hazırlık yapıyordu. 10 ekip için haftada 10 toplantıya katılıyor, nasıl proje hazırlayacaklarını, jurilerin nelere dikkat ettiğini, nasıl rapor yazmaları gerektiğini ve nasıl kazanacaklarını öğretmeye çalışıyordum. O sene içerisinde takımdaki üyelerin bir kısmı kendi projelerini yaptı. Kalan kısmına da ben geçtiğimiz sene yaptığım 50 projemi hediye etmiştim. Sene içerisinde 100'e yakın kişi TÜBİTAK, İnspo, Doasef, Google Science Fair gibi yarışmalara katılarak dereceler elde etmişti. Bense bir maddenin rengini değiştirmeyi sağlayan bir projektör üreterek yarışmalara katılmış, TÜBİTAK, İnspo ve DOASEF'de dereceler elde etmiştim. 2015 senesine yarışmalara katıldığım projemin yarışmalardaki stant resmini görmek için buraya tıklayabilirsiniz.

​

Senenin diğer bir bölümünde, Genç Liderler Akademisi yarışması için çalışmıştım. GLA benim için, haksızlığın ve başarısızlığın doruk noktası, hayatımın dönüm noktası oldu. GLA, ödül olarak kazananları 1 haftalığına Silikon Vadisine gönderen 6 aşamalı bir yarışmaydı. Yarışmanın ilanını ilk gördüğüm andan itibaren kazanmak için her şeyi yapacağımı biliyordum. Çünkü Silikon Vadisine gitmek benim en büyük isteklerimden birisiydi.

      3 kişilik bir ekibimiz olması gerekiyordu. Benim bir ortağım vardı ama 3. olarak yazabileceğimiz birisi yoktu. Bende o zamanki arkadaşlarımdan birisi ile görüşüp, sadece ismini yazmak istediğimizi, onun hiç çalışmasına gerek olmadığını, her şeyi bizim yapacağımızı onunsa kazanırsak bizimle gelebileceğini söylemiştik. Kendisi de kabul etmişti. İlk aşamada sadece kendimizi tanıtan bir yazı göndermemiz gerekiyordu. Yazdığım yazıyı görmek için buraya tıklayabilirsiniz.  

      İkinci aşama için, 3 kişilik ekibimizle Antalya'ya gitmiş ve orada yarışmıştık. 4. aşamada şehrimizi tanıtan bir video hazırlamıştık. 5. aşamayı'da geçtikten sonra final aşaması gelmişti. Bunu kazanmaya çok yakın olduğumuzu, çok çalışmamız gerektiğini biliyordum. 5 faliyet gerçekleştirmemiz, bunları 5 sayfalık bir proje raporunda anlatmamız gerekiyordu. Fakat biz en iyisini yapmalıydık. 43 faliyet gerçekleştirip, özeti 50 sayfa olan toplamda 250 sayfalık bir proje raporu hazırlamıştık. Proje raporunun özetini okumak ve yaptıklarımızı görmek için buraya tıklayabilirsiniz.

     Bütün çalışmalarımıza rağmen, ismini vermek istemediğim 3. takım arkadaşımızın ailesinin final aşamasına katılmak için Antalya'ya gitmesine izin vermemesi sonucunda, 1 yıllık çalışmalarımızın tamamı boşa gitmiş ve biz diskalifiye olmuş olduk. Bu benim için hayal kırıklığının en büyük örneklerinden birisiydi. 1 Yıllık çalışmamın tamamı bir hiç uğruna boşa gitmişti. Fakat ertesi gün önümdeki sene için TÜBİTAK'a hazırlanmaya başladığımda, ne olursa olsun pes etmeyeceğimi anlamıştım.

​

​

        Üniversiteye hazırlık senemde, okulumun yetersizliklerine katlanamayarak yeni açılan Bilgi Koleji'ne geçiş yapmıştım. Hayalim olan Koç Üniversitesi'ne gidebilmek için ders çalışmam gerektiğini bilirken, aynı zamanda 2016 için olan 3 hayalimi gerçekleştirmem gerekiyordu. İyi bir okul başkanı olmak, Ar-Ge takımını yeniden kurmak ve TÜBİTAK'ta başarılı olmak. Sene başında yapılan başkanlık seçimlerine katılarak  seçimi kazandım. Okulu tek başıma hayal ettiğim hale getiremeyeceğimi biliyordum. O yüzden bir başkanlık takımı kurdum. Takımla birlikte sene içerisinde okulu en iyi versiyonuna getirmek için bir çok etkinlik düzenledik ve Ar-Ge takımını yeniden kurduk.. Yaptığımız  bazı şeyleri görmek için buraya  başkanlık takımı için yaptığım ve o zamanlar kullandığımız  web sitesini incelemek için buraya tıklayabilirsiniz.

           Zamanımın geri kalanında, TÜBİTAK için hazırladığım projeyi geliştirmekle uğraştım. TÜBİTAK için çalışır bir insansız kara aracı yapmaya çalışıyordum. Yarışma zamanı geldiğinde, projemi %90 fonksiyonel olacak şekilde tamamlayabilmiştim. Bu projeye ait proje raporunu okumak ve çizimlerini görmek için buraya ,basın yansımalarından bazılarını görmek için buraya tıklayabilirsiniz.